اشعار

تو را دادند از پیكان به جای شیر آب اصغر           عطش طی شد تلظی نه، تبسم كن بخواب اصغر

لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون           ز قطره قطرۀ خونت صدای آب آب اصغر

كه دیده گل شود بر روی دست باغبان پرپـر           كه دیده خون مه ریزد به دوش آفتاب اصغر

تو خاموشی و من در نینوا چون نی نوا دارم           زند با نالۀ خود چنگ بر قلبم رباب اصغر

دراین صحرا كه پُر گردیده از فریادِ بی پاسخ           تو با لبخند گفتی اشك بابا را جواب اصغر

شود از شیر، شیرین؛ كام طفل شیرخوار اما           تو روی دست من از تیر گشتی كامیاب اصغر

اگر چه بر سر دسـتم شهید آخرین گشتی           تو از اول شدی بهر شهادت انتخاب اصغر

تو هم خون خدا، هم زادۀ خون خدا هستی

كه در آغوش ثارالله چشم خویش را بستی

به كف چون جان گرفتم تا كنم تقدیم جانانت           گلویت را سپر كن تا بگیرم پیش پیكانت

ذبیح من مـبادا گـوسـفـنـد از آسـمـان آیـد           مهیا شو كه سازم در منای دوست قربانت

تكلم كن، تكلم كن، بگو من آب می خواهم           تلظی كن، تلظی كن، فدای كام عطشانت

ز بی آبی نمانده در دو چشمت قـطرۀ اشكی           كه تر گردد لب خشكیده ات از چشم گریانت

ز حجم تیر و حلق نازكت گردیده معلومم           كه خواهد شد جدا از تن سرِ چون ماه تابانت

نگویی كس نشد همبازی ات بر گرد گهواره           شرار تشنگی تا صبح، بازی كرد با جانت

به تیر دوست ای سر تا قدم عاشق؛ تبسم كن

بـپر در دامن زهرا و با محـسن تكلم كن

ای چشم هایت روشنی، ای قصّه ات غـم            ای مـرکـز ثــقــل تـمـام گــریــه هــایــم

کوچک تـرین لب تـشـنه در گهـوارۀ داغ            حـبـل الـمـتـیـن اشـک در دسـتـان مـاتـم

در تـار و پـود بـنـد قـنـداقت نهـان است                   ســرّ مــداوای دم عـیــســی بن مــریــم

می سـوزم از شـرم تــرک هـای لـب تـو             وقتی که سیرت می کند یک قطره شبنم

تو گـریـه کـردی و ز سمت نـالـه هـایت            آیـد صدا، مثـل دو چوب خـورده بر هـم

مــاهــی تـُنـگ خـالـی دسـت حـسـیـنـی             شـایـد دلـی هــم بشـکـنـد از کـلّ عـالـم

دنـیــا بــمــیــرد پـای ایـن فــوّارۀ خـون                   ای اوج مـظـلــومـیّـت مـــاه مــــحـــرّم

داغ مجـنـونـی تو بر دل لـیلا بس بـود            این تـلـظیِّ تو بر کُـشـتن بابـا بس بـود

تـا قـیـامـت بـه دل ســوخـتـه آل عـلـی            داغ شش ماهگی محسن زهرا بس بود

بهر تر کردن لب های به هـم چـسبـیـده            قطره ای آب از آن پهـنۀ دریـا بس بـود

روضه خوان عطشت سینه مجروح رباب            ذکر لالایی او زآن همه غوغا بس بود

سـرت انداخـتـی از دور گـلویت دیـدند            قدر یک بوسه می آوردی تو بالا بس بود

ماندم این تـیر چگونه ز گـلویت بکـشم            خشکی حنجر واین طرح معما بس بود

گِل شداز گریۀ او خاک مزارت برخیز            به تسـلیِّ دلـش خـنـده ای زیـبـا بس بود

مخفی ات می کـنم اینجا سر نیـزه نروی            داغ بی سـر شدنت بر جگر ما بس بود

زره پوشیده از قـنداقه، بی شمشیر می آید           شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید

به روی دست بابا آسمان ها را نشان كرده           چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!

زبانش كودكانه است و نمی فهمم چه می گوید           ولی میخوانم ازچشمش كه با تكبیر می آید

به چیزی لب نزد جز آه از لطف ستم، اما           نمی دانم چرا از دست دنیـا سیـر می آیـد!

جهانی را شفاعت می كند با قـطرۀ اشكی           كه از چشمش تو گویی آیۀ تطهیر می آید

بخواب ای كودكم لالا، كه سیرابت كند دشمن           بخواب ای كودكم، لالا، كه دارد تیر می آید

حالا برای خنده كه دیر است گریـه كن            بابا نخواب، موقع شـیر است؛ گریه كن

در مانده ام میان دو راهـی...كـجا روم؟            چشمم كه رفته است سیاهی، كجا روم؟

عمه تو را ز دور نشان می دهد نخواب            هی شانـۀ ربـاب تكـان می دهـد نخـواب

شد وقـت بازی ات كـمرت را گرفـتـه ام            بـا احـتـیـاط زیـر سـرت را گــرفـتــه ام

قـنداقـه ات كه بست، لبت باز شد عـلی؟            خـنـدید مـادرت؛ چـقـدر نـاز شـد عـلـی

افـسـوس مـادرت شـب شـادی ات نـدیـد            چـشـم ربـاب حـجــلـۀ دامـادی ات نـدیـد

تا پشتِ خیمه كارِ پدر سربه زیری است            تـازه زمـان دیـدن دنـدان شـیـری اسـت

هم بازی تو سـاقـۀ تـیـر است گـریه كن            بابا نـخـواب موقـع شیـر است گریه كن

بست بر روی سـر عـمامه پیـغـمبر را            رفـت تا بلکه پـشـیـمان بکند لشکـر را

من به مهـمـانی تـان سـوی شـما آمـده‌ام            یـادتـان نیـسـت نـوشـتـیـد بـیــا؟ آمـده‌ام

نـنـوشـتـیـد بـیـا کـوه فــراهــم کـردیـم؟            پـشـت تو لـشکـر انـبـوه فـراهم کـردیم

ننوشـتـید زمیـن ها همه حـاصلخـیـزند؟            بـاغ هـامان هـمه دور از نفـس پائـیزند

ننـوشـتـید که مـا در دلـمان غـم داریم؟            در فـراوانی این فـصل تو را کم داریم

ننوشتید که هسـتـیم تو را چشم به راه؟            نـامـه نـامــه لـک لـبـیـک ابـا عــبـد الله

حرف هاتان همه از ریشه و بُن باطل بود            چـشمه هـاتان همگی از ده بالا گِـل بود

باز در آیـنه، کـوفی صـفـتان رخ دادند            آیـه‌هـا را هـمه با هـلـهـلـه پاسـخ دادند

نیـست از چـهره آئـیـنه کـسی شرمـنده            که شکـم ها هـمه از مـال حـرام آکـنـده

بی‌گمان در صدف خالی‌شان دُرّی نیست            بین این لشکر وامانده دگر حرّی نیست

بی وفایی به رگ و ریشه آن مـردم بود            قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود

آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست            فقط از آن همه یک پاسخ آری می‌خواست

چه بگـویم به شما هـست زبـانم قاصر            دشت لبـریز شد از جمله هل من ناصر

در سکوتی که همه مُلک عدم را برداشت            ناگهان کودک شیرخواره علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست            غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

آیـه آیـه رجـز گـریـه تــلاوت می کـرد            با همان گریه خود غسل شهادت می کرد

گاه در معـرکه آن کـار دگر بـاید کـرد            گریه برنـده تر از تیغ عمل خواهد کرد

عمق این مرثیه را مشک وعلم می دانند            داسـتـان را هـمـه اهــل حـرم می دانـند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب            غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب

مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد            هی ازاین خیمه به آن خیمه زنی سر می زد

آه بانـو چه کسی حـال تو را می فهـمد؟            علی از فرط عطش سوخت، خدا می فهمد

می رسـد نـالـه آن مـادر عــاشـورایــی            زیـر لب زمـزمه دارد: پـسـرم لالایـی

کمی آرام که صحرا پُر گرگ است علی            و خدای من و تو نیز بزرگ است علی

کودک من به سـلامت سفـرت، آهـسته            مـی‌روی زیـر عـبـای پـدرت آهــسـتـه

پـسرم می روی آرام و پُـر از واهـمه‌ام            بـیـشـتـر دل نـگــران پـسـر فـاطـمـه ام

پـسـرم شـادی این قــوم فـراهـم نـشـود            تاری از موی حسین بن علی کم نشود

تیـر حـس کردی اگر سوی پـدر می‌آید            کـار از دسـت تو و حلـق تو بـر می‌آید

خطـری بود اگر، چاره خودت پیدا کن            قـد بکـش حـنجـره‌ات را سپـر بابا کـن

من از این داغِ نفـس گـیر چه باید بكنم            در غـمِ غربـتِ تـقـدیـر چـه باید بكنـم

به رویِ دستِ من ای آیـۀ مُـزَّمِّـلِ من            بـا گـلـویِ شـده تـفـسـیر چه باید بكـنم

مـاهـیِ تُـنگِ تَـلَّـظی، سـرِ قـلاب شده            با لبِ خـشكِ تو درگـیر، چه باید بكنم

سه لبِ تیر شده در گـلـویِ كوچكِ تـو            بـاعثِ این همه تـغـیـیر چه باید بكنــم

حرمله خـیـر نـبـیند چـقدر زود گرفت            عـوضِ مـادرت از شـیر چه باید بكنم

جگرِ سوخته از شرمِ تو و رویِ رباب            شده از دیـده سـرازیـر چه بـاید بكـنـم

دست و پا می زدی و تویِ دلم می گـفتم            با تكـان خـوردنِ این تیر چه باید بكنم

سـرِ تـو بـند به مویـی شده حالا با این            زخـمِ انـدازۀ شـمـشـیر چـه بایـد بكـنم

سـرِ تـشیـیـع غـریـبـانـۀ تو زیـرِ عـبـا                  شـدم از زنـدگـیـم سـیـر چه بایـد بكـنم

چشم من محفل اشک و غم و اندوه و عزاست            در حسینیۀ دل، هیئت عشق تـو به پـاست

مَـحــرَم روضۀ تــو مُـحــرِم بیت الله است           تا ابــد پرچـم ســرخ حــرمت قبـله نماست

در شکــوه و شرف و مـرتبه و منــزلتـت            جز خدایـی به خدا هر چه بگوئیم رواست

هـمه ی هـسـتی خــود را بـه میان آوردی            بی سبب نیست بهای تو وخون تو خداست

«کـشـتـگــان غــم تو زنــدۀ جـاویـدانـند»            بی گمان فـانـی عشق تو شدن عین بقاست

دل بـریــدن، پـر ِ پرواز حسیـنـیّون است            هرکه از خود گذرد درسفرکرب و بلاست

دریا به چشم گریه کنانت چو شبنـم است            یعنی که هرچه گریه برایت کنم، کم است

شـکـر خـدا کــه با هــمـه نـاقــابـلـیــمـان            اشکی برای عـرض ارادت فـراهـم است

دیـوار کـعـبـه گـشت سیه پـوش داغ تــو            یعنی تمـام سـال خـدا، چون مـحـرم است

بـگــذار تا نـفـس بــزنـم در عـــزای تـو             این آرزوی هرشب عیسی بن مریم است

یک گوشه از تمامی شش گوشه ات حسین            دارالشـفــای درد غــریـبــان عــالـم است

پـنــدم بـداد پـیــر خـرابــات زیـن سـخـن            هرکس که شد به عشق تو دلداد آدم است

ای شهیـد سر جـدا، یا لـیـتـنـا کُـنـّا معک           کــشــتـۀ راه خـــدا، یا لیـتـنا کُـنـّـا معک

ای به موج خون زده در پیش چشم فاطمه           زیر خنجر دست و پا، یا لیتنا کُنـّا معک

ای که ازدریای خون تا خیمه گه زینب تو را           ناله کرد و زد صدا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

آب، مهـر فـاطـمه، فرزند او را تشنه لب           سر بریــدند از قـفـا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

میهـمـان اهل کوفه بودی و سنـگت زدند            در زمین کــربــلا، یـا لیـتـنا کُـنـّا معک

مصحف خونین زهرائی و از سُّم ستـور            پیــکـــرت شد توتیا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

ای سرت مهمان خولی ازچه دیگر ساربان            کرده دستت را جـدا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

می رسد از قتـلگاهت تا قـیامت بر فـلک            نــالــۀ واغـربــتـا، یـا لیـتـنا کُـنـّا مـعـک

عترتت در یمه بود و خـیمه را آتش زدند            از ره جور و جفت، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

دامن دردانه ات آتـش گـرفت و می دویـد            در بیــابــان بـلا، یــا لیـتـنا کُـنـّا مـعـک

هم توکعبه هم تو زمزم هم تومروه هم صفا           هم تو مشعرهم منی، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

با دهان تشنه قـرآن خواندی و سنگت زدند            بر فــراز نـیـزه هـا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

کیست تا مُحرِم شود مثل تودرمیقات عـشق            حّج خــون آرد بـجا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

کو سلیمان تا ببیند میکنی در موج خـون            دست و انگشتر عطا، یا لیـتـنا کُنا معک

هــر کجا یاد تو کردم ای عزیـز فـاطـمه            سـوختـم سر تا به پا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

میکند با اشک خود (میثم) جهنّم را خموش            چون بگرید بر شما، یا لیـتـنا کُنـّا معک

بـاز هــم آب بــهـانه شـد و یـادت کــردم           یادت افــتـادم و با گـریـه عـبـادت کـردم

اشک‌ها ریخـتـم و غـسل شـهـادت کـردم           روضه خوانت شدم وعرض ارادت کردم

تا بیفـتـد به من آن گـوشه نگاهت، آنگـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

حـرفی از کـربـبـلا شد که دلـم می‌لـرزد           چشمم از اشک پُروعکس حرم می‌لرزد

بـاز هـم مـرثـیـه در دست قـلـم می‌لـرزد           کوه، هم شانه‌اش از وسعت غم می‌لرزد

وقـت پـرواز شــد و بــاز شنـیـدم در راه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

کاروان رفت وزمان ازسفرت جا می‌ماند           آسمان خیره به چشمان تـرت جا می‌ماند

شهر از فیض نماز سـحـرت جـا می‌ماند           کعبه از گردش بر دور سرت جا می‌ماند

و تو گـفـتی که شـده راه سـعـادت کوتـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

همگی دور تو و خیمه که می شد تاریک           با دو انگـشت تـو دیدند خـدا را نـزدیک

جبرئیل آمد و می‌گفت به هر یک تبریک           دست بیعت به تو دادند و شدند آن یاری که

نیست در باورشان یک سر سوزن اکراه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

ناگـهـان حس غـریبانـه‌ای آمـد به وجـود           چشم ها بازشد و درپی یک کشف وشهود

بوی سیب آمد و می‌خواند لـبم اذن ورود           در همان لحظه که غیرازتو دگر هیچ نبود

در و دیـوار حـسـیـنـیـه‌ هـمـه شـد پُـر آه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

غیر ازغم معشوق در عالم خبرى نیست            جایی خبرى نیست که ازغم خبرى نیست

پروانه پـرش سـوخت ولى آبـرویش شـد            ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

دشـمـن نــتـوانـد غـمـت از دل بــزُدایـــد            بـین غـم تـو از غـم عـالـم خـبـرى نیست

من تــوبـه نـکـردم مـگـر از راه تـوســل            بی نـام تـو از تــوبــه آدم خـبـرى نـیست

گـفتـنـد درِ خــانه غــیـر تـو شـلوغ است            گـفـتـند ولى رفـتـم و دیـدم خـبـرى نیست

رزقِ همه اینجاست و رزّاق هم اینجاست            والله درِ خــانــه ی حــاتــم خــبرى نیست

ده مــاه هـمـه منـتـظـر مــاه تـو هـسـتـنـد            در سال به جز مــاه محـرم خبـرى نیست

عــمـامــه نـدارى و عـــبـا نـیــز نـدارى            اى واى که از پیرهـنت هـم خبرى نیست

تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شده ست نمازی كه خوانده ایم            مهر قبــولیش به خدا مـهـر تربت است

مـا از غــدیـر سیـنـه زن كـربـلا شـدیــم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیـدا شـدیم هرچه در این راه گــم شدیـم            یعنی فـقـط حـسیـن چـراغ هـدایت است

از دخـل آبروی حـسیـن است خـرج مـا            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض، بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افتاده بود روی زمیــن زیر دست و پــا            شعرم تـمـام می شود اینجا روایت است

قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد

دارد حسین می رود انگار کربــلا            

دارد دل رسول خدا می شود مذاب             می ریزد اشک روضه ز چشم ابوتراب

شد نوحه های فاطمه هم نالۀ رباب            کودک چقدر می خورد از نهر آب، آب

دارد عجـیب قصۀ غـمبار، کـربلا

این نالۀ دمادم زهـرای اطهر است               زینب بدان که کرب و بلا پر ز لشگر است

تا چند روز بعد، حسینِ تو بی سر است               آنروز روز غارت خلخال و معجر است

بدتر ز روضۀ در و دیوار، کربلا

گریان توست مادر تو ای حسین من             بر نیزه می رود سر تو ای حسین من

گردد اسیر خواهر تو ای حسین من            گردد یتیم دخـتـر تو ای حسین من

تا شام و کوفه همره اغیار، کربلا

عباس من، تو دور و بر کاروان بمان            هـمراه زینب و کمک بانوان بمـان

پشت وپناه لشگر و پیر و جوان بمان            پیش حسین من به تـمام توان بمان

بی تو نداشت سید و سالار، کربلا             

این قافله به سوی شهادت روانه است            شب نامه های مردم کوفه بهانه است

از غربت حسین هزاران نشانه است            در انتظار زینب من تازیـانه است

زینب کجا و کوچه و بازار، کربلا

انگــار بــوی پیرهنـی را شنیده اند            اینها حدیث بی کـفـنـی را شنیده انـد

این سمّ اسب ها بـدنـی را شنـیده اند            این نیزه ها لب و دهنی را شنیده اند

رفت از مدینه تیزیِ مسمار، کربلا

مادر هنوز پهـلوی من درد می کند            این زخمهای بازوی من درد می کند

جای کبـودیِ روی من درد می کند            خوردم زمین و زانوی من درد می کند

وای از حدیث سیلی خونبار، کربلا

روزی که وقت آمدنِ لـشـگـرم رسد          ایــام دادخــواهـیِ از داورم رســد

مهــدیِ من به داد دل مضطرم رسد          هم انتـقـام غنچـه گل پـرپـرم رسد

پس مرگ بر منافق و کـفار، کربلا

بـی تو هـوای خـیمـۀ ما سـرد می شـود           رنگ رُخ سه سـالـۀ من زرد می شود

خورشید، انعکاس وجود نجیب توست           این دایـره نـبـاشی اگـر سـرد می شود

این حلـقه های گریۀ سردرگم و غریب           زنجـیـر آهـنی و پُـر از درد می شـود

دامـان کـودکـانـۀ یـک دخـتـر نـجـیـب           بـی تــو اسـیــر آتـش نـامـرد می شـود

بر گِـرد توسـت گـردش سیـارۀ زمـین           هر جـاذبه بـدون تـو ولگـرد می شود

رفـتی و روز روشن ما در مسیر شام           دنبال صبحِ روی تو شبـگرد می شود

ای بـلـنــد هـمـیـشــه در بــالا             آســمــان کـــبــود عــاشــورا

رعـد و برق نگـاه تو طـوفان             غرش مشک خشک تو دریـا

دل گـهـواره از طـپـش افـتـاد             جلـوه ­ای کن به کـسوت سـقـا

اشک گهـواره­ ها تو را خـواند             ای به لب هـای تـشـنگـان آوا

نـعـره­ هـای فــرات مـی گـویـد             پـیـکـر تـو شـده گـل صـحـرا

سـوی خــیـمـه بـیـا و آب آور             دل بـکـن از تـبـسـم زهــــرا

خـــمـیـده ارتـــفــاع کــوهــســـاری            وزیــده بــاد ســــرد ســوگـــواری

شکــسـتـه قــامـت پُـر بـار طــوبـی            رسـیـده مـوسـم پُـر بـرگ و بـاری

گـرفـتـه مـرگ چــشـم حــیـدری را            نشـسـتـه خـاک روی ذوالـفــقـاری

زمین و آسمان صورت به صورت            عـرق ریـزان ز فـرط شـرمساری

به روی شــانــه، زخــم تـــازیــانـه             به دل از عـشـق امّــا زخـم کـاری

درون مـشـک هـا از اشـک لـبـریـز            کــویــر سـیـــنـه هـا بــی آبــیــاری

نـشـان هــر قــدم در ایـن حـکـایـت            ضریح کـوچـکــی در هـوشیــاری

تـمــام نـیــزه هـا رحــلـنـد ایــن جـا             مـیـان این هـمـه یک نـیـزه قـاری

به روی نــیـزه شـد وحــی مـکــرر            مگر جـبـریل هم این جاست؟ آری

تـلاوت مـی کـند چه؟ سـورۀ کـهـف             بــرای مــردم بـــی بـنــد و بـاری

وضـو بـایـد بگـیـرم گر چه این جـا             به غـیـر از گـریه نبوَد آب جاری

کسی از چشم خشک خویش پـرسید             ببین لب تـشـنـه هـستم، آب داری؟

نـشـسـته روبـروی هـم در این بـین             دلِ خــــون مـن و ابـــر بــهــاری

دستی افتاد ز تن، دسـت دگر یاری کن           گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن

مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست           تو در این معـرکـۀ درد، مرا یـاری کن

تیر بر مشک نه، بر این جگر تشنه نشست           عشق! ساکت منشین با دل من زاری کن

چشم! دیدی علم و مشک به خاک افتادند           قطرۀ اشک، تو در غربت من جاری کن

بانوی تشنه لبان! خواهش عباس این است           لااقـل بهـر من سـوخـتـه دل کـاری کن

آب را تا به درِ خـیـمۀ اصـغـر برسـان           بعـد آن بـر من بی دسـت عـزاداری کن

از چـشمه سارت آبرو پُر کرد موسی           عـیسی رکـابت را گرفت و رفت بالا

‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت           وقـتی سـتـون عــمـر تـو افـتـاد از پـا

‏بر صـفحه پـیـشـانی خـیـمـه نـشـسـتـه            چین و چـروک واضحی از داغ سقـا

‏آب حـیـات بچـه­ ها خـشـکـید، برگـرد            تیغی بیاور، قطع کن دست عطش را

‏دارد گـــلوی بغـض­ هـا را می فـشـارد            داغ صـدای خـشـک طـفـل مـادر مـا

‏بی تـو لـبـاس علـقـمـه پـوسـیـد بـر تن            برگـشـت از نهـر لبـت شـرمـنـده امـا

‏دیدم عمودی روضۀ بـالای سر خواند            از چشم خیس تیرها می ریخت، دریـا

‏پـای ضـریـح دسـت هـایت زار می زد            در مجـلس ترحـیم آب مشک، زهـرا

چشمم از اشك پر ومشك من از آب تهی ست           جگرم غرق به خون و تنم ازتاب تهی ست

گفـتم از اشـك كـنم آتش دل را خاموش            پر ز خوناب بود چشم من از آب تهی ست

به روی اسب قـيامم به روی خاك سجود           اين نماز ره عشق است از آداب تهی ست

جان من می برد آن آب كزين مشك چکد           كشتي‌ام غرق در آبی كه زگرداب تهی ست

هرچه بخت من سرگشته به خواب است حسين           ديده اصغر لب تشنه‌ات از خواب تهی ست

دست و مشـك و علمم لازمه هرسقا است           دست عباس تو از اين همه اسباب تهی ست

مشك هم اشك به بي‌دسـتی من مي‌ريزد           بی سبب نيست اگر مشك من از آب تهی ست

شعـر آن است شـهابا كه زدل برخـيـزد           گيرم از قافيه و صنعت و القاب تهی ست